Önümde günesin battigi yere kadar uzanan genis, dümdüz bir yol vardi. Yolun iki yaninda, sanki bir seyler diner gibi yash ve hazin kayin agaçlan siralanmisti.
Üzerlerinde bir vaprak bile kimildamiyordu. Bir gece kusu havada sessizce uçup gitti. Bu kapkara kus, insanin
ruhunda canlanan anilar gibi, birdenbire görünüvermis ve uzak karanhklarda kaybolmustu. Ben hep
yürüyordum, önumde günegin son isinlar yavas yavas
sonuvor ve gögsümde; "Gözlerimiz kör, ruhumuz da kör. Tanni'ya inananlar, bize yardim ediniz!" dizeleri boguk yankilar yapiyordu.
Ve her gece o kusun ruhumda canlanan anilarin izlerini birakiyordu. Ama sen hep vardin ve her rüyalarmmi giren beni kendine alstiran ruhuma dokunan benim öbür yanim. Benim gecelerimi isildayin benim öbür yarm.